کد مطلب:148576 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137

کاروان حسین در کربلا
در این وقت دو كاروان به سرزمین نینوا رسیده بودند.

زهیر بن قین پیشنهاد كرد كه در نزدیك شط فرات قریه ای است و آنجا محل خوبی برای سنگر گرفتن است، امام علیه السلام نام آن قریه را پرسید، او عرض كرد نامش «عقر» است.

امام علیه السلام فرمود: پناه می برم به خدا از عقر. [1] .

امام علیه السلام به حر فرمود: مانع نشو ما از این بیابان به این نزدیكی (كنار


فرات) حركت كنیم، حر و سپاهش مانع شدند، در این كشمكش، كاروان حسین علیه السلام حركت كردند، تا اینكه اسب امام حسین علیه السلام از حركت ایستاد، امام علیه السلام از نام آن سرزمین پرسید:

زهیر عرض كرد: این سرزمین، «طف» نام دارد، فرمود: دیگر چه نام دارد؟ عرض كرد «كربلا» نیز خوانده می شود.

امام علیه السلام فرمود: خدایا پناه می برم به تو از كرب و بلا (اندوه و رنج) سپس فرمود:

ههنا مناخ ركابنا و محط رحالنا و مقتل رجالنا و مسفك دمائنا...؛ همینجا محل بارهای ما و مكان اقامت ما، و كشتارگاه مردان ما و محل و ریختن خون ما و جایگاه قبرهای ما است «جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله این چنین به من خبر داد. [2] .

به این ترتیب امام حسین علیه السلام روز دوم محرم سال 61 هجری در كربلا، فرود آمد و با یاران خود خیمه ها را به پا كردند و خندق (سنگر) كندند و آماده ی دفاع شدند.


[1] عقر به معني پي كردن است، چنانكه قوم گنهكار صالح (ع) ناقه و شتر صالح (ع) را پي كردند.

[2] بحار، ج 44، ص 83 - مقتل خوارزمي، ج 1، ص 137- مطالب السؤل، ص 75، فصول المهمة ص 180.